Reizen

Bangkok oktober 2005.

We staan in de immens grote luchthaven van Bangkok. We hebben net even buiten de geur geroken die we zo gemist hadden. Een combinatie van riool, rotte vis, vuilnisbak die in weken in de zon heeft gestaan en luchtvervuiling. Maar o wat houden wij van Thailand. We hebben zelf geboekt en zoeken onze aansluiting naar Chiang Mai, de woonplaats naar ons vriendinnetje daar. Onze vlucht komt niet voor. We blijven wat aarzelend staan en weten niet zo goed of we nu verkeerd kijken of dat we toch naar de ander hal moeten. Ik zie de balie van NokAir en zeg tegen DM dat ik even ga vragen. Na twee stralende glimlachen en diverse yes yes yes weet ik weer waarom ik ze hier zo lief vind. Ze hebben werkelijk geen idee wat je eigenlijk vraagt maar ze blijven heel lief en sympathiek glimlachen. Je komt er alleen niet altijd even ver mee. We besluiten maar om naar beneden te lopen waar waarschijnlijk onze vlucht vandaan gaat vertrekken en wachten maar. Ineens verschijnt toch onze vlucht op de schermen. We hadden geen rekening gehouden met zomertijd/wintertijd. Aha. Lampje!

Op weg naar Malta oktober 2013

We staan op Schiphol bij Gate N. Het is verdraaid rustig in de gate. Alle tijd. Geen haast. We hebben nog een half uur voor boarding dus pakken een heerlijk koffietje. Na drie kwartier, we zouden dus al moeten beginnen met boarden vraag ik aan DM of we wel op de goede gate staan. Hij geeft aan dat het echt klopt. We wachten dus nog even. Na tien minuten is het nog steeds uitgestorven in de hal. Ik wil nu de tickets zien. Gate C. compleet de andere kant. En dan is Schiphol heel groot en moet je heel hard lopen als je weet dat je al moet boarden. We komen met het zweet in de bilnaad aan, maar het is gelukt. We zijn op tijd.

London september 2015

We moeten onze Oysterkaarten, (metrokaarten) nog inleveren en dat duurt langer dan we hadden verwacht. Ik kijk wat gealarmeerd op mijn telefoon. Gaan we dat nog wel redden? Ik word gerustgesteld door DM en onze vrienden. Tuurlijk. Makkelijk. Eindelijk staan we nadat we de Oyesterkaarten met veel toeters en bellen hebben ingeleverd voor cashgeld voor de balie voor de kaarten van de Gatwick Express. Het is er druk, oei oei, dat wordt zeuren. Het duurt lang en de vertrektijd van de Gatwick Express zien we met lede ogen dichterbij komen. Zonder ticket kom je er echt niet in.

Gelukkig kunnen we sneller betalen doordat we net voldoende cash hebben van de teruggave Oysterkaarten, deze rij gaat sneller dan de rij met pin. We snellen de rij weer uit, er staat op het perron al iemand druk te gebaren die ons ziet aankomen dat we moeten rennen om de Gatwick express te halen. Hijgend en puffend belanden we in de trein, in het halletje knallen we de koffers neer, mijn voet hengel ik net naar binnen en meteen gaan de deuren dicht.

Maar, we hadden hem. Eitje. Toch? Op Gatwick is het loeidruk. We zijn te laat. Vriendinnetje is er zeker van dat ze wel wachten. Ze gaan echt niet zonder ons weg. Ik ben er niet zeker van. Prijsschieters van vluchten zijn heel blij om je nog een keer een vlucht te verkopen. Inchecken gaat langzaam en de dame achter de balie kijkt mij wat verontwaardigt aan. We mogen blij zijn dat we nog mee mogen. Ze raadt me aan snel te lopen want het is zeker een twintig minuten lopen naar de gate . Ik ben mijn vriendjes en DM kwijt. Die zitten om de hoek te wachten en willen nog een sigaretje roken.

Niet zo stressen, krijg ik te horen, tijd zat. Ik vertel wat de dame achter de balie vertelde en vriendjes en DM komen traag omhoog. Doe nou maar rustig. Komt goed. Al gaande weg richting gate blijkt het inderdaad toch nog een pittig stukje lopen te zijn. We gaan toch maar steeds harder lopen. We moeten uiteindelijk om het nog te gaan halen serieus versnellen. Naast me schiet vriendinnetje voorbij, die trekt een sprintje want die moet ook nog plassen en dat gaat anders never nooit meer lukken. We schuiven wederom hijgend en puffend net op tijd aan bij de laatste boardingrij om in te stappen voor de bus. Pffffttt.

Curacao december 2015

Ik ga de sleutel netjes inleveren bij de receptie van ons appartement. Ik leg uit dat we naar Bonaire gaan voor drie dagen. Ze vraagt met welke vliegtuigmaatschappij we vliegen en kijkt me medelijdend aan als ze hoort met wie we vliegen. Ik schiet in de lach vraag of het heel erg is dat we met hen vliegen. Ze geeft aan dat ze meestal adviseert om de sleutel mee te nemen omdat het wel eens nachtwerk wordt in plaats van middagvluchten. Oeps. Wel, dat gaan we bekijken. Heen hangen en dweilen we inderdaad drie uur oeverloos met onze vrienden op de airport. De terugvlucht echter moeten we nog rennen om het allemaal bij te benen. Eerst wordt de hele groep (wel 20 man) bij elkaar gedrild. Daarna achter een akela aan die met bordjes als een soort Katrien Duck wijst over welk zeebradpad we moeten lopen over de luchthaven –kan echt niet missen hoor maar ok- en we zitten nog maar net als ons proppellorvliegtuigje ruim drie kwartier te vroeg de lucht in gaat. Gekkenhuis, dat kan dus ook.

Reizen. 1 groot feest, 1 grote ontdekkingstocht. Je wordt er elke keer weer wijzer en gelijk nederiger van. Als jullie dit lezen zitten we in het land van mijnheer Poetin. Van heel streng kijkende mevrouwen die je bij de slurf uit t vliegtuig onmiddellijk op de camera vastleggen, tot onze hostess die we nauwelijks verstaan en niet weet hoe lang " iets nog duurt maar misschien een uurtje en dan nog een beetje" . Heerlijk. Heerlijk.