Je zult maar in de zon zitten en het is bijna kerst. Met nederige excuses voor mensen die het hele jaar zon hebben maar voor mij voegt het niet. Niet dat ik het niet grappig vind hoor, ik moest vorig jaar ontzettend lachen toen we op Curacao hier en daar “let it snow let it snow” hoorden en ook zagen, grote kerstmannen die wiegend op gebouwen jingle Bells staan te zingen. Voor mij persoonlijk voelt het niet als kerst.

Niet dat we de laatste jaren iets van echte kou hadden, sterker nog, wij hebben ooit met pasen de kerstboom neergezet omdat het toen wel echt sneeuwde terwijl we met kerst buiten konden koffie drinken. Op Java/Bali is het natuurlijk ook echt warm. Ook hier kom ik niet echt in de kerstsfeer. Dan moet ik even terug naar Nederland.

Heel vroeger, toen mijn oma nog kwam voor het kersdiner, waarvan ik me eigenlijk totaal niet kan herinneringen wat we dan in vredesnaam aten maar ik vermoed droge rollade of met geluk knapperige kip uit de romertopf maar het ging vooral om het kaarten. Wij kaarten vroeger altijd. Of nu de niet-altijd-even-lieve-oma kwam, of mijn wel ontzettend lieve opa, of de nep oma en opa uit Brabant, kaarten deden we altijd. Toen ik klein was nog voor spek en bonen, maar later toen ik het 31en een beetje begreep ging het om een 5 centen. Later werd dat 25 cent. Je mocht 5 keer verliezen, en verloor je dan als eerste, mocht je op “het kontje of op het stoepje zitten”.

Je kon nog gewoon winnen, ook als je op “stoepie zat”als je het slim speelde. Mooie avonden, veel gezelligheid, van die mooie stokjes met een augurkje en kaas en worstje. Naast dat stokje met lekkers doen we dat kaarten nog steeds. Niet meer 31en, (hoewel, soms met kleine kinderen die willen leren kaarten dan weer wel ) maar wel hartejagen, en we zeggen wel eens tegen elkaar dat we toch nog ooit eens keer een camera moeten neerzetten omdat eens terug te zien we elkaar wat verwensen, maar wat is het toch altijd gezellig . Ik ben blij dat ik daar mee opgevoed ben ,en nog steeds ontzettend leuk vind.

Kerst is nu alweer anders. De eerste jaren gingen we met een grote groep uit eten, en toen DM’ s dochter/mijn kadokind bij ons was verhuisden we gewoon met het hele spul naar ons huis. Met een groep van een man of tien een zes gangen diner in elkaar draaien, 1 grote puinhoop maar zo ontzettend gezellig. Kadokind mocht voorgerecht en hoofdgerecht mee doen en werd daarna naar bed gedirigeerd.

Later toen ze al wat groter werd en mee kon koken mocht dat ook en daarnaast hebben we haar snel geleerd zelf mee kaarten, net zo fanatiek en goed begrijpend als wij. Inmiddels is kado kind uitgevlogen en gaan we weer uit eten. Nu met een paar zeer dierbare vrienden.

De gezelligheid is niet veranderd, het wordt alleen maar intenser en liefdevoller hoe ouder je wordt. Je realiseert je des te meer wat een geluksvogels je bent dat we er allemaal nog zijn, en hoe goed we het hebben. Gezelligheid hangt niet af van hoe groot de groep mensen is die je kent of hoeveel mensen je om je heen hebt. Het zit in de waardering en warmte die je voor elkaar hebt. Lucky birds.