Tergend langzaam tilt het Appelige jongetje het broodje op en kijkt naar de onderkant. Ja, daar zitten rommeltjes op. Hij veegt de prei met zijn mes weg. Hij legt het broodje terug en pakt het volgende broodje. Ik sta met mijn mond open te kijken naar het slakkentempo waarin twee jongetjes, die opgeschoten pubers lijken maar waarschijnlijk dik de twintig gepasseerd zijn, hun hotdogs staan te maken.

Het is geen nieuws. We wisten het al eerder, bij de oude tramremise , nu de Hallen, op het Bellamyplein zijn de hotdogs echt super lekker. Je moet wel geduld hebben. Dit keer wordt ons geduld heel erg op de proef gesteld. DM staat zeker al een kwartier zijn zere pootje nog dikker te laten worden, vriend F en ik hebben de koffie al op en dus gaat vriend F de cappuccino maar even naar DM brengen want dit is wel een beetje sneu.

We zitten te wachten aan een lange tafel op hoge krukken en ik zit er nu natuurlijk even in mijn eentje. Ik zie hele gezinnen met kinderen voorbij trekken die graag bij ons willen aanschuiven, maar dat past straks niet meer, en bovendien zit ik hier heerlijk rustig, en dat wil ik graag zo houden. Ik knik iedereen heel vriendelijk doch gedecideerd toe, die vragen of ze aan mogen schuiven, dat zoveel mensen straks niet meer passen. Dan vragen twee aardige heren of zij bij mogen schuiven. Deze heren komen wel door de ballotage commissie, dit past wel en ze zijn ook nog eens heel aardig. Ze vertellen me en passant waar ze vandaan komen en hebben leuke tips over de Jordaan en de Hallen in Rotterdam. Kijk, dat is functioneel en heel gezellig op de koop toe.

Vriend F komt terug. Hij heeft een medelijdende blik op zijn gezicht. Het duurt nog wel even. Ik ga ondertussen nog maar een frisje halen want die koffie is natuurlijk allang op. Ik loop de terug weg via DM. Die hupt van links naar rechts om zijn zere pootje een beetje te ontlasten. Het staat vol met mensen die staan te wachten. Naast DM staat een man waar de stoom inmiddels van uit zijn oren lijkt te komen. Een rood zwaar geërgerd gezicht kijkt geagiteerd in het rond.

Deze meneer stond er zelfs al voor DM. Ik kijk de hotdog kraam in. De twee jongetjes, een met van dat zwarte pluishaar en een bloemetjes haarband om zijn haar heen en de andere met zo’n vreselijk trendy knotje op zijn hoofd,  staan allebei hun eigen taak te doen. De een kijkt appelig, de ander kijkt wazig alsof hij net pittig gemarineerde shag heeft gerookt en geen idee heeft waar het over gaat.

De Wazige moet bakken. En die gooit ook nog broodjes in de oven. Dat is een Heel Belangrijke Taak. Daar moet je continu naar blijven kijken anders gaat het mis. Met deze taken kun je –kennelijk- niets anders, er is van hem dus geen hoop te verwachten.

 De Appelige moet nu drie broodjes tegelijk klaar maken want de worstjes zijn zowaar klaar. Er liggen drie broodjes. Drie worstjes. Hij pakt 1 broodje, en snijdt het open. Hij draait zich om en pakt 1 worstje. Dat legt hij in het broodje. Dan pakt hij een sausflesje en kijkt wat er op staat. Nee dat is niet de goede. Tweede flesje. Hij leest het etiket. Nee dat is ook niet de goede. Hij heeft er vier in zijn handen voordat hij de goede pakt. Nu moeten er nog groentjes op. Beetje prei. Beetje ui. O kijk nou, er ligt rommel onder het broodje.

Doodgemoederd pakt hij een krabbertje en tilt het broodje op om het eronder schoon te maken. O verhip, onder het tweede broodje ligt ook nog wat rommel. Krabbertje komt er weer bij, hij haalt de rommeltjes weg. Ach nee, het derde broodje heeft ook rommeltjes er onder die er niet horen te liggen. Foei. En zo tilt hij broodje voor broodje op om het werkblad er onder schoon te maken. En het gaat traag. Heel traag.

 Nadat hij eindelijk alle rommeltjes heeft weggehaald gaat hij verder met het tweede broodje. Hij snijdt het broodje open en draait zich om voor het tweede worstje. Hij bekijkt het worstje eens goed, kan die nog wel, of kan die niet meer? Vooruit, hij kan, hij legt het worstje in het broodje en begint opnieuw aan zijn sausjes ritueel. Het zal toch niet dat hij nu weer al die flesjes gaan beetpakken? Toch. Je verzint het niet.

Ik heb inmiddels ook het kookpunt bereikt, ik kan het niet aanzien. Het doet me gewoon pijn dat die rij achter en naast ons maar groeit en groeit en dat het tempo zo laag ligt, dat ik bijna in staat ben om die gasten over de toonbank heen te trekken en er zelf maar achter te gaan staan. Natuurlijk  doe ik dat niet. Ik geef DM een aai over zijn bol en wens hem sterkte voor ik een moord bega.

Eindelijk. Na ruim een half uur wachten komen eindelijk onze hotdogs. Ze zijn heerlijk, wel een beetje koud. Maar dat snap ik wel. Dus. Mocht je op het Bellamyplein komen, en zin hebben in een hotdog. Zeker doen. Zie het als een oefening in geduld.