Ach, onze Laraatje is niet meer. Ons meisjeskonijn van ongeveer 6 a 7 jaar is zo maar omgevallen. Ik wist al dat ze tumoren had aan haar melkklieren maar daar doen ze bij de dierenarts niet zo veel aan. In eens ging het hard. Ze lag in mijn armen toen ze haar hoofdje achterover sloeg en ze letterlijk omviel.

En onze oude sok, Goor, oftewel Gordon ooit samen met Geer, Gerard, heeft nadat ie zijn gezellig logge broertje moest verliezen nu ook zijn trouwe vriendinnetje verloren. Zij die hem hielp met het eten te vinden, met soppen, schoonmaken. Hij moet het nu alleen doen, en dat valt niet mee want hij is doof, blind en inmiddels ruim 9 of misschien wel ruim 10. We weten het niet precies. Onze konijnen komen al een tijdje allemaal uit opvangcentra en ze weten niet daar altijd hoe oud ze zijn.

Goor heeft het moeilijk. Hij hoort me nu niet meer aankomen en reageert wat bokkig. Ik heb even gewacht of hij misschien ook zou omvallen van puur  verdriet, maar nee, hij blijft gewoon lekker leven. Het wordt dus tijd dat ik op zoek ga naar een nieuw vriendinnetje, of misschien wel twee kleine vriendjes, want konijnen moeten niet alleen zijn, het zijn echt groepsdieren.

Jaren terug hadden we Snuf. Lekker origineel die naam, ik weet het, maar Snuf was wel heel gaaf. Ik hoop ooit nog eens zo’n eigenwijs beest terug te vinden. Toen wist ik nog niet dat het bijna misdadig was om een konijn in zijn eentje te laten zijn. Dat was in zijn geval ook geen probleem want hij zocht ons wel op.Snuf had ik in Zaandam al, toen nog binnen in een ruim hok, en dat zetten we regelmatig open zodat Snuf zalig alle telefoonkabels kon doorknagen. En nee, hij had daar geen last van.

Ons eerste huis in Den Helder was nogal klein, dus veel ruimte voor een groot hok binnen was er niet. Snuf verhuisde dus naar het klompenhossie wat we daar hadden. Hok open en hij had ineens een ruimte waar hij zich zelf goed redde. Hij groef een gangetje onder het klompenhok door en voila, ineens was daar de complete tuin, ommuurd zodat hij er toch niet af kon. Dat er geen plant of bloemetje meer groeide omdat Snuf alles opat, namen we voor lief. Hij was zo komisch.

In de winter, sprong hij op het bankje onder het raam. Dan stond hij met zijn pootjes tegen de ramen aan zodat hij naar binnen kon kijken en wij natuurlijk dan even naar buiten kwamen. DM werd helemaal gek van Snuf als hij buiten een klusje aan het doen was. Ik heb Snuf meermalen vast gezet in zijn hok omdat hij maar rondjes bleef rennen om DM heen, niet bevorderlijk als je je moet concentreren omdat je met een cirkelzaag bezig bent.

Het werd nog leuker voor hem toen er een kattenluikje in de deur kwam na een half jaar, want niet alleen konden de katten erdoor naar buiten, maar Snuf kon in de nacht naar binnen. Werden we in de nacht wakker omdat er een konijn onder ons bed zat te stampen. Hij rende de hele bovenverdieping over en maakte ons wakker als hij de trap af wilde. Trap op was geen probleem, maar trap af was wel een probleem. En als we dan niet op tijd kwamen, na zeker een uur te hebben zitten stampen op de trap, liet hij zich vallen waarna we een harde klap hoorde, en dan wisten we dat Snuf beneden was.

Soms werd het te gek en gebruikten we het kinderhekje zodat hij niet naar boven kon komen en hoorden we hem pissig door de kamer heen stampen. Ook Snuf is ruim tien geworden, hij heeft gewacht met doodgaan tot we in het nieuwe huis zaten met een prachtige tuin, waar hij inderdaad niet meer helemaal vrij mocht lopen. Een groot hok van ruim zes meter met een mooi binnenhok. We kwamen terug van vakantie, en een dag later was hij zomaar om gevallen. Wat een verdriet want wat was hij leuk.

Nu inmiddels drie konijnen verder zijn we weer bijna terug bij af. We moeten een vriendinnetje of vriendje zoeken voor Goor, dit is sneu en hij heeft vooral een beetje hulp nodig.

De zoektocht gaat beginnen.