Knulletjes

“Mevrouw mevrouw” hijgend rent een jongetje van een jaar of 7 achter me aan. Ik ben bijna thuis en loop met tassen te slepen. Ik stop. Hij ratelt een heel verhaal waar ik niet zo veel van begrijp, alleen snap ik wel dat hij iets wil doen voor geld. Ik zet mijn tassen neer. Meestal zeg ik gelijk nee en glimlach lief, maar ik vind dit jongetje schattig met zijn witte kuifje en rode wangen die mij volledig buiten adem probeert te overtuigen van iets.

“Mogen wij een kunstje doen en dat u ons dan een paar centjes geeft”.

Ik ontdek een tweede jongetje die met een hamer in zijn hand aan komt rennen. Ik schiet in de lach.

“Zwaaiend met die hamer ga je toch geen raam in kinkelen hoop ik?? “

Het blonde jongetje geeft het jongetje met de hamer een zwieper.

“Leg weg”sist hij naar zijn vriendje, die braaf de hamer op de trap legt.

Hij begint weer zijn verhaal af te ratelen en nu snap ik wel wat hij wil. Hij kan met zijn fiets van de trap of huppen en als ik dat mooi genoeg vind zou ik dan misschien….. Pfffffft. Heb ik dit.

Eigenlijk vind ik het niets, van die jonge ukkies die ik in gedachten al op hun snufferd zie gaan terwijl ik erbij sta, maar ze kijken me zo smekend aan dat ik toch overstag ga. Ik parkeer mijn tassen even veilig in een hoek van de trap/invalideopgang en stel me afwachtend op, ondertussen zoekend naar of ik wel wat klein geld in mijn zak heb. Verdraaid. Wel 70 cent. Nou. Daar win je ook de oorlog niet mee. maar vooruit. Ik roep dat ik een maar klein beetje heb maar het maakt ze niet uit, ze willen gewoon hun kunstje uitvoeren.

Het is koud, en ik trek mijn jas nog wat meer aan, de jongetjes hebben het zo druk dat hun wangen nog roder kleuren en dat de kleinste met de mountainbike zijn jas losmaakt. Hij hupt al springend met zijn fiets op de invalideopgang om naar de trap (met drie treden)  te rijden/huppen. hij draait zijn wiel naar rechts om een sprongetje naar de trap te maken zodat hij aan de “ echte klus”kan beginnen als zijn wiel net te ver over de rand gaat en hij met fiets en al naar beneden stuitert. Hij valt, fiets boven op hem, benen in een rare bocht op de grond en begint me daar een partij te krijsen dat ik serieus vrees dat zijn knie gebroken is.

Vriendje huilt mee en weet niet wat hij moet en blijft boven aan de trap staan. Ik zie de paniek in zijn ogen ontstaan omdat hij zich natuurlijk meteen realiseert dat ze echt in de problemen zitten. Waarschijnlijk mogen ze hier helemaal niet spelen, dit spelletje al helemaal niet en nu gaat het ook nog eens echt mis. Het gevallen jongetje schreeuwt het inmiddels achter elkaar uit en er rijden wat mensen op de fiets voorbij die mij aankijken wat er in hemelsnaam aan de hand is. Ik sta ook even in dubio. Zou hij echt wat mankeren, of is het de toch de schrik die dit te weeg brengt. Ik ga op mijn hurken zitten en praat tegen het jongetje.

Nee hij kan zijn been niet bewegen, nee hij kan niet staan en ja er moet iemand gebeld worden. Tussen het snikken door en gegil krijg ik er verder niets uit, hij roept iets waar ik niet uit komt en dat is misschien maar beter ook. Net als ik eigenlijk bijna besluit dat ik dan toch maar een ambulance moet gaan bellen en zijn vriendje al naar huis wil rennen maar toch ook weer niet weg durft te gaan ga ik toch zelf maar even checken of hij echt niet kan staan.

Ik zeg tegen het jongetje dat ik hem ga optillen. Hij zwijgt even verbaasd en luistert zowaar. Ik pak hem onder zijn armen en til hem op. Hij kijkt me waterig aan, snot loopt uit zijn neus maar hij krijst in ieder geval even niet meer, er komen alleen nog diepe schokkerige snikken uit zijn keel.

“nu zet ik je op het muurtje en moet je even blijven zitten. ”

Ik zet hem op het muurtje en alsof hij met stomheid is geslagen is hij muisstil en kijkt me aan.

Ik ga op mijn hurken voor hem zitten.

“Je broek is nog heel, misschien is je knie aan de binnenkant wel stuk maar dat kan ik zo niet zien.

 Ik ga je nu op je voeten zetten, ik hou je vast. Als jij zegt dat je er niet op kan staan, zet ik je weer terug op muurtje, en gaan we andere hulp inschakelen, maar is het heel belangrijk dat jij goed voelt hoe het voelt in je knie.

Hij knikt betraand naar me. Hij snapt het echt. ik til hem weer op en zet hem voorzichtig op zijn voeten. Vriendje staat naast hem en zegt niets, die kijkt alleen, zwaar onder de indruk.

Jongetje kijkt mij aan en staat inmiddels op zijn voeten. Het lijkt best goed te gaan. Ik zet hem weer op het muurtje en hij veegt zijn tranen weg. Ik vraag hem zijn been een beetje heen en weer te bewegen. Ook dat gaat redelijk. Doet een beetje zeer maar hij kan hem wel bewegen. Ik zet hem weer op zijn voeten. En nu staat hij er met zijn hele gewicht op en dat gaat ook goed. ik laat hem even een paar stappen lopen en na wat hink stappen lijkt hij er weer te zijn.

Ik sommer de jongetjes om toch maar naar huis te gaan en even te kijken hoe de knie er in het echt uit ziet. Fiets is stuk, maar ook dat lijkt meer dan het is, stuur krijg ik weer recht en hij gaat erop zitten en fietst zo weg. Ok, dat gaat ook prima dus. Ze zijn allebei al bijna weg als ik zie dat het andere jongetje de hamer vergeet en ik roep ze. Ze fietsen allebei weer terug naar het muurtje alsof er niets is gebeurd, alleen de rode ogen verklappen het nog. ik geef de hamer en ontdek de 70 cent die ik op het muurtje heb neergelegd en stop het gevallen jongetje dit in zijn handje.

“ Voor de schrik” zeg ik nog en als ze wegfietsen, nu de andere kant uit hoor ik het kuifje tegen de hamer zeggen dat ze daar dan lekker toch een paar patatjes van gaan halen. Patatjes??? Ah. Dat was de missie dus. Met een avontuur extra toch nog geslaagd.