Op een mooie zondagmiddag

Vriend C staat voor de deur. Hij heeft kaarten voor een lunchconcert in de schouwburg. Ik ga een enkele keer wel eens mee als er kaarten beschikbaar zijn omdat mensen niet kunnen en al kaarten hebben. Ik ben niet met klassieke muziek opgevoed en ik vind het wel leuk om er wat meer van te leren kennen, al vind ik soms wel wat langdradig en saai. Vanmiddag gaat het over Bach, de favoriet van vriend C. Eerst mogen we aanschuiven bij de lunch. Dit keer wel. De vorige keer werd mij een lunch beloofd en zat er geen lunch bij. Je snapt, ik die dol is op eten…helemaal in de stress. Nu dus alsnog. Nou….Moet goedkomen….

We komen binnen als laatste, en ik zie ons tafeltje al, de rest is al bezet. Vriend C sist mij toe, “sjeez wat een grijze plaag. “ Ik kom niet meer bij van het lachen en sis terug dat wij heel goed bijdragen aan dezelfde grijze plaag. Vriend C kijkt mij stomverbaasd aan. Hoe ik het verzin. En schiet dan ook in de lach. Tja. De waarheid moet gezegd worden. We gaan vandaag door het leven als de familie Doorhuizen, de buren van vriend C. Personeel van schouwburg in de stress. Ze kennen hun pappenheimers en van de familie Doorhuizen is 1 persoon niet zo goedbenig als wij en maakt gebruik van een rolstoel. Er mist dus een stoel aan dit betreffende tafeltje die we natuurlijk overal vandaan kunnen plukken maar om de boel niet nog verder in paniek te laten raken wachten we netjes tot er een stoel is aangeschoven. Een heerlijk soepje , boterhammetje en klein desertje verder, zijn we bijna klaar voor de beproeving. Het stuk kan nogal zwaar zijn dus ik bereid me voor op een uitdaging.

Vriend C geeft aan dat hij desnoods in de pauze naar huis wil gaan om alvast het weggetje voor mij  te plaveien dat ik dat echt mag zeggen. Dat doen we dus niet. Ik wil meer weten van klassieke muziek, dus moet je het ook ondergaan. Ik heb ook geen idee of er een pauze in zit dus ik loop nog even naar het toilet.

Ik ben niet de enige. Er staan twee beverige oude dametjes voor de spiegel. Vier paar krukken staan te wachten tot ze weer gebruikt worden. De ene dame haalt een kammetje uit haar tas en probeert met twee streken de haren die waarschijnlijk voor de gelegenheid keurig in de krulletjes gecoiffeerd zijn nog net iets netter te doen. De andere dame probeert met twee handen haar lippen nog iets aan te zetten. De kammetjes dame bibbert met stem “ach, dat vergeet ik nu altijd, lipstick op te doen”.

Ik ben ter plekke in de grond gesmolten. Wat een prachtige uitdrukking. Lipstick. Zo’n term die je bijna niet meer hoort. Ik wandel weer terug naar vriend C. We zijn de laatsten in de rij en het is dringen om alle rollators, boosters en rolstoelen op tijd in de zaal te krijgen.

De voorstelling begint en we krijgen eerst uitleg over wat we te horen gaan krijgen en het is echt interessant. Leuk om de verschillen te horen tussen de stijlen, en ik herken het ook als het voorgespeeld wordt. Er zit toch een pauze in en we mogen na drie kwartier nog even frisse neus halen of een koffietje voordat we ruim anderhalf uur bedolven worden onder Bach. Naast me zit een wat oudere heer die zijn bril uit een knalroze tas haalt waar ik mijn boodschappen in kwijt zou kunnen. Ik geniet, ik zie dat zoveel mensen zo veel plezier hebben van dit middagje uit, ik word er helemaal blij van.

De pauze is voorbij en we zitten er klaar voor. Het duurt inderdaad best wel een beetje lang. Het eerste half uur gaat als een zonnetje, na een half uur moet ik vriend C een por geven om hem wakker te houden en hoor ik achter me ook iemand in slaap vallen of die persoon zit aan de zuurstof, zo zwaar haalt hij adem. Ergens meer naar boven sodemietert na drie kwartier ergens een tas of iets dergelijks naar beneden zodat iedereen weer wakker is. Het is absoluut heel erg mooi.  En vriend C weet weer waarom hij deze versie thuis heeft liggen en bijna nooit draait. Best een beetje lang. Wel heel erg mooi. Maar toch stiekem ook een beetje saai. Maar die mensen. Geweldig. Ik heb mezelf bij elkaar moeten terug smelten van al dat schattigs. Bach thuisopzetten word m nog niet, dat bewaar ik wel voor deze gelegenheden. Maar ik oefen. En het bevalt!