De zon schijnt in de kamer, ik moet mijn ogen bijna dichtknijpen om de koolmezen te kunnen zien waarvan ik weet dat ze er zijn, ik zie de takken heen en weer door het zwiepen, maar ik kan ze nauwelijks kan onderscheiden omdat de bloemen van de Magnolia net zo groot zijn als de koolmezen.

Het is lente, je voelt het aan alles. De Merels vliegen heen en weer om nestmateriaal te verzamelen, ik word in de ochtend wakker gezongen door vogels die hun kostje al bij elkaar aan het scharrelen zijn.

Als ik beneden kom en het nieuws aanzet word ik meteen weer in de werkelijkheid getrokken van de bizarre werkelijkheid waarin we met de hele wereld terecht zijn gekomen en die mij, opnieuw, vertelt, dat de natuur ons gewoon een lesje leert. Het lijkt wel alsof we een rekening moeten vereffenen, misschien omdat we onbekommerd dieren op markten blijven verhandelen voor bijvoorbeeld potentie verhogende middelen, fabrieken blijven openen die te veel uitstoot hebben, vliegtuigen pakken alsof het treinen zijn, het Amazone gebied blijven kappen en toestaan dat een idioot met te veel geld bepaalt dat klimaatafspraken niet nagekomen hoeven worden. Ik zeg niet dat wij, als persoonlijk individu, dat allemaal zelf doen, maar we staan wel toe dat het gebeurt.

Ik ben ervan overtuigd dat de aarde ons al jaren vertelt dat we het anders moeten doen, alleen horen we het niet zo goed. Misschien kunnen we, doordat we nu terug worden gegooid naar de basis, hoe we ons zelf kunnen vermaken, eindelijk eens goed nadenken over veel zaken, om ons te realiseren hoe het is om niet alle luxe te hebben die we altijd hadden en er achter te komen dat we eigenlijk met veel minder af kunnen?

Wat mij raakt, de mensen die nu in de zorgcentra of verpleeghuizen zitten, zijn waarschijnlijk voor een groot deel de mensen die de tweede wereld oorlog hebben mee gemaakt. Opnieuw worden zij beknot in hun bewegingsvrijheid, hoe idioot is het, dat juist deze generatie die het tijdens hun vroege jeugd al zo zwaar heeft gehad, hun laatste jaren opnieuw worden geconfronteerd met deze bizarre situatie waarin ze soms nog meer op zich zelf worden terug geworpen omdat mensen letterlijk niet dichtbij mogen komen.

Dit is ook de generatie die er voor gezorgd heeft dat wij in deze luxe kunnen leven, al realiseren we ons dat misschien te weinig. 

Dat deze situatie blijvend indruk maakt op kinderen is duidelijk. Kinderen die slecht slapen omdat ze nachtmerries krijgen dat ze het virus bij zich dragen en ervan overtuigd zijn dat ze zo Opa en Oma de dood in jagen, bijna niet uit te leggen.. Ik hoop dat ouders goed kunnen relativeren en kunnen uitleggen dat dit niet het geval is, dat er meer mee speelt dan alleen dat virus, hoe moeilijk het ook is uit te leggen. Ik hoop zo dat ouders in staat zijn het complete verhaal te vertellen, dat aan het begin van deze situatie, de wereld in zijn geheel niet echt nadacht en zijn best niet deed om wat beter voor onze leefomgeving te zorgen.

Natuurlijk, er zijn ook mensen die ervan overtuigd zijn dat de natuur doet wat hij moet doen, daar is een deel ook zeker van waar. De natuur veranderde zo wie zo al en helemaal waar, de ijstijd is ook ooit verdwenen, maar wij helpen het klimaat wel nog een stukje sneller veranderen. Mijn hart breekt als ik beelden zie van ijsberen die wanhopig uitgemergeld op zoek zijn naar eten omdat het ijs steeds sneller smelt en ze zich niet snel genoeg daar aan kunnen aanpassen.

Als je nu ziet dat het water in Venetië ineens weer mooi blauw is en er vissen zwemmen die ze lang niet gezien hebben, als je ziet dat de stikstofproblemen in eens een heel stuk opgelost zijn, als je ziet dat de natuur zich binnen een paar maanden (kijk naar China) herstelt en dat weliswaar veel doden zijn van het Corona virus maar er daar in tegen veel minder doden zijn ten gevolge van de luchtkwaliteit, wordt het dan niet eens tijd dat we als landen, regeringsleiders, eens een keer goed achter onze oren moeten krabben en bedenken dat we het echt anders moeten doen?

Dat virus is heftig, heel heftig, met veel gevolgen. Misschien ga ik te snel maar moeten we ons ook niet ondertussen gaan afvragen waar of waardoor het ontstaan is? Als dat inhoudt dat er nooit meer levende dieren mogen worden verhandeld op schimmige markten in China (ik was al voor, laat dat duidelijk zijn) dan moet daar ook eens een keer een duidelijke afspraak voor gemaakt worden zonder dat we dit na enige tijd weer  'vergeten'. Als het nodig is dat wij als wereldbewoners niet meer te pas en te onpas ons verplaatsen met vliegtuigen, misschien moet er dan een maximum afgegeven worden aan het aantal vluchten van en naar landen, zodat er minder vliegtuigen verplaatsen, maar ook minder mensen de steden en landen gaan bevuilen met hun koffers en consumptie gedrag.

Misschien moeten wij als mens dan ook inleveren, misschien niet 3 keer per jaar op vakantie, maar 1 keer. Natuurlijk is dat anders, maar zou het niet zo zijn, als we nu ineens gewend zijn geraakt aan hoe we het momenteel moeten doen, dat we dan blij zijn met wat er wel ineens weer kan en dan zielsgelukkig worden van 1 keer per jaar op vakantie?

Als je het hebt over vlees, een grote bijdrager kennelijk aan de belasting van milieu, verplicht dan gewoon dat al het vlees dat leverbaar is, biologisch is, dat dieren een goed leven hebben gehad en dat er minder beschikbaar is. Dat maakt het duurder inderdaad, maar als je genoeg alternatieven hebt zullen mensen tevreden zijn met 2 keer in de week vlees te kunnen eten, zullen we het dan niet ook ineens iets meer waarderen als we het wel eten? 

Misschien hebben we gewoon te veel keus, met wat we allemaal kunnen. Ik ben geen voorstander van het Chinese regime, waar de regering deze Corona toestanden aangrijpt om hun burgers nog meer onder controle te houden, dan ze al deden. Kijk naar de nieuwe Corona-app die mensen in China verplicht op hun telefoon bij zich moeten hebben, waarin mensen dagelijks getest worden of zij -opnieuw- risico vormen voor de gezondheid, door middel van locatie tracking en vragenlijsten maken, zodat zij nog meer weten van hun burgers dan ze voor deze crisis wisten, dat is dus niet wat ik bedoel.

Maar misschien moet je wel de keuzes iets meer beperken tot wat kan, verantwoord en veilig is.

Ooit waren wij, heel lang geleden, heel goed in staat om te overleven, om te schakelen naar dat wat werkelijk nodig was. Dat is lang geleden, maar toch, we kunnen vaak meer dan we zelf denken, kijk maar naar de hartverwarmende acties die ontstaan, iets waar ik dan wel heel gelukkig van kan worden.

Als er al een moment is waarop we dingen kunnen veranderen, dan is het nu.

We zijn maar een heel klein radertje in het geheel, al denken wij als mens vaak dat wij het centrum van het universum zijn, we zijn gewoon een onderdeel van het geheel, we zijn gelijk aan de dieren en planten in deze wereld, maar we gebruiken de aarde alsof het ons alleen recht is.

Ik hoop zo dat leiders en bestuurders van alle landen na deze pandemie het lef hebben om maatregelen te durven nemen en te zeggen dat het anders moet.

Is er niet een uitspraak van Loesje die nu zo treffend is? Leven is het meervoud van Lef?

Ik denk dat we het nodig hebben.

Liefs Karin