Met open mond en bere-nieuwsgierig betreden we het terrein. We hebben natuurlijk wel foto’s gezien en we hopen dat we die plaatjes zelf ook mogen gaan zien en schieten maar we hebben geen idee. Manlief heeft fotograferen als grote hobby en ik mag zelf ook fotootjes maken, al dan gewoon met mijn telefoon. Bij mij moet een foto gewoon een sfeer weergeven die ik op dat moment voel en zie dus maak ik simpele foto’s. DM kan met zijn super camera natuurlijk veel mooiere foto’s te maken, maar dat maakt niet uit, zo hebben we een mooi overzicht van verschillende kanten. We hebben er zin in en lopen nu voor een van de eerste verlaten panden. Alleen dit pand ademt al zo veel sfeer uit dat we alleen van de buitenkant veel foto’s maken, en dan hebben we de rest nog niet eens gezien. Het is imponerend groot en indrukwekkend en ik kan eigenlijk niet goed uitleggen waarom.

Beelitz Heilstatten, nabij Berlijn. Gebouwd rond 1900 voor met name TBC patiënten die een groot deel van de dag moesten doorbrengen in de open lucht. Het terrein heeft twee wereldoorlogen overleeft, heeft onderdak geboden aan ik weet niet hoeveel militairen die er verpleegd zijn, waaronder ook die idioot die de veroorzaker was van de tweede wereldoorlog. Tot 1945 was het hele terrein, dat behoorlijk groot en enorm groen is, in gebruik met verschillende locaties. Mannen en vrouwen werden hier afzonderlijk van elkaar verpleegd. Er was een grote gaarkeuken, dat is het eerste gebouw waar je tegen aan loopt als je het terrein oploopt.

We doen een rondleiding. Een fototour. De gebouwen zijn zo verpauperd dat het eerste gebouw, wat ooit de keuken was niet meer veilig te betreden is, en zo ook een aantal andere gebouwen, waarvan wij dan de Chirurgie gaan bezoeken, die dan alleen onder begeleiding nog te bezoeken valt. Het terrein is echt prachtig. Zo groen en zo groot. Je weet niet waar je moet kijken en dat is in het pand van de voormalige Chirurgie al net zo. Het is ooit een waanzinnig schitterend gebouw geweest en mijn hart bloedt als ik me bedenk hoe mooi het zou kunnen zijn als er iemand iets mee gaat doen. Het staat echter sinds 1994 leeg en het gaat hard achteruit. Wat ontzettend zonde.

In onze tour loopt een bijzonder geval mee, een meneer die continu afwijkt van de paden die we eigenlijk moeten lopen om te voorkomen dat mensen domme dingen doen zoals je hoofd door een raam heen steken waar glassplinters in zitten. Lijkt mij logisch dat je dat niet doet, maar je hebt natuurlijk altijd violen. Deze man is aan het kijken of ze opnames kunnen maken voor een serie. Ik hoorde iets van de Walking Dead, waar ik me van alles bij kan voorstellen want naast al de pracht die we zien, heeft het ook wel iets sinisters waar meerdere films gebruik van hebben gemaakt. (Rammstein met een video clip, Valkyrie met Tom Cruise)

Wij kunnen niet stoppen met foto’s maken. Het licht komt aan alle kanten binnen en zorgt voor prachtige plaatjes. Ik hoor in de verte onze gids vertellen dat de Chirurgie voor het laatst in gebruik is geweest voor 800 kinderen vanuit Tsjernobyl in de jaren negentig maar als ik dat probeer terug te vinden is er niets wat mij vertelt dat dat echt zo is. Ik hoop het voor hen, na al die ellende verdienden ze wel een mooi plekje waar ze op krachten konden komen.

Later, als we buiten over het Bomenkroonpad heen lopen, vanuit een hoge toren heb je schitterend uitzicht over het hele terrein en daarvandaan kun je wandelend over een grote loopbrug die ze hebben gemaakt over de karkassen van de panden heen die er nog staan,  raken we niet uitgesproken over hoe mooi dit ooit geweest moet zijn. Na de tweede wereld oorlog heeft het Rode Leger het in gebruik genomen en hier en daar staan nog wat teksten die daar aan herinneren.

Wat me misschien nog wel het meest raakt is de wetenschap dat de natuur uiteindelijk alles terug pikt van wat de mens dacht te kunnen afnemen. Op 1 gebouw, wat in 1945 is gebombardeerd en waarvan het dak grotendeels is vernietigd, groeit gewoon een compleet bos. Niet een kleintje, nee gewoon een echt bos. Lekker groen. We kunnen dus een puinhoop maken van onze wereld, met halve gare regeringsleiders die niet weten hoe ze met het milieu en de natuur moeten om gaan en die wereld akkoorden negeren, als wij er over honderden jaren niet meer zijn omdat we er echt een zooitje van hebben gemaakt, dan gaat de natuur zijn gang wel weer. En dat, hoe vreemd dat ook mag klinken,  stelt me dan toch een klein beetje gerust.